Coen de Rooij
Op 1 oktober 1989 veranderde mijn leven in een paar seconden: een hoge dwarslaesie als gevolg van een auto ongeluk. Ik was 17. Mijn wereld stortte in elkaar. Verlamd vanaf borsthoogte tot aan mijn tenen. Dit betekende het einde van mijn carrière als offsetdrukker en student aan het Grafisch Lyceum. Als ik toen had geweten dat ik enkele jaren later met hulp van de Vereniging van Mond- en Voetschilders aan een tweede leven zou beginnen…
De eerste maanden na het ongeluk stonden in het teken van revalidatie. Mijn ouders verhuisden in die tijd naar een aangepaste woning en na een half jaar kwam ik thuis. Ik was altijd creatief bezig en ook met mijn dwarslaesie wilde ik graag iets ‘om handen’ hebben. Via een oom kwam ik in contact met mondschilder Kees Schut († 2011), voormalig lid van de Vereniging. Tijdens een bezoek aan Kees zag ik enkele schilderijen van hem. Ook gaf hij een demonstratie in het aquarelleren. Ik was verbluft toen ik zag hoe hij, met een penseel in zijn mond, een vaas met kleurige bloemen op papier toverde! Van diezelfde oom kreeg ik een setje olieverf en enkele penselen die mijn vader verlengde met balpennen; een tip van Kees Schut.
Gedreven, door wat ik bij Kees had gezien, begon ik aan een eerste poging. Het was een vreemde gewaarwording om met mijn mond het penseel te bewegen, maar tot mijn grote verbazing lukte het. Bovendien vond ik het heerlijk om te doen.
Toen ik een aantal jaren later in contact kwam met Remóvos hebben zij mijn werk beoordeeld en kreeg ik een studiebeurs zodat ik les kon nemen en mezelf verder kon bekwamen in het mondschilderen. Ook kon ik de benodigde materialen hiervan bekostigen.
Ik heb jarenlang les gehad van Jan Bouckaert, een bekend kunstenaar uit Helmond. Hij heeft mij veel geleerd en ik ontdekte dat ik een voorkeur voor realistische landschappen ontwikkelde. Met name winterlandschappen. De natuur en de jaargetijden zijn voor mij een onuitputtelijke inspiratiebron en uitdaging.
Mijn dwarslaesie zette mijn leven op zijn kop. Met nog een lange toekomst voor me was de Vereniging voor Mond- en Voetschilders mijn redding. Inmiddels heb ik in totaal zo’n 340 schilderijen vervaardigd, in olieverf, acrylverf en aquarel. De eerste keer een eigen schilderij zien als ansichtkaart of op een kalender is geweldig. Evenals de waardering van mensen die je complimenteren met je werk, tijdens een expositie of demonstratie. Een leven zonder mondschilderen is ondenkbaar. Het heeft me een doel gegeven en dat sterkt mijn zelfvertrouwen enorm. Hartelijk dank donateurs en abonnementhouders! Uw steun maakt het mogelijk dat mensen als ik, met een lichamelijke beperking, de kans krijgen zich verdienstelijk te maken en mee te doen in de maatschappij.
